U “Lalusia w bramie” czyli lody dla ochłody – Archiwalny sezon turystyczny cd…

W czasach mojego dzieciństwa tj. od późnych lat 60 i na pewno wcześniej, po przez całe lata 70 i w początku lat 80 XX wieku czyli mojej wczesnej młodości funkcjonowała w Rynku (wtedy to był Plac 1 Maja) sezonowa lodziarnia.
Wiele z tego czasu pamiętam, a już na pewno pozostał w mojej pamięci na zawsze pyszny smak lodów z tej lodziarni mieszczącej się w oficynie rynkowej kamienicy nr 6. Po lody wchodziło się przez bramę kamienicy stad nieoficjalna nazwa lodziarni “lody w bramie” lub u “Lalusia”. W dawnej wytwórni lodów mieści się teraz sklep mięsno-wędliniarski. Lody sprzedawano w małym kantorku dziś mieści się tam zaplecze sklepu. Dawne drzwi prowadzące do lodziarni od strony podwórza zamurowano. Lody prosto z produkcji sprzedawała niskiego wzrostu miła pani w okularach żona właściciela lodziarni. Czasem lody sprzedawał sam właściciel również niskiego wzrostu zawsze elegancko ubrany w szelkach z koszulą zapiętą pod szyją i z zawsze nieodłączna muszką. Właśnie swojemu wyglądowi zawdzięczał swoje przezwisko “Laluś” nadane mu przez samych klientów. Lody były kręcone (robione) na bieżąco każdego dnia, aż do wyczerpania zapasów mleka i śmietany, które były codziennie dostarczane do małego zakładu wózkiem dwukołowym z kruszwickiej mleczarni. Konkurencyjne lody z NSS SPOŁEM i ze znanej ciastkarni pana Piotrowiaka zdarzały się być wyśmienite. Jednak zawsze najlepsze były te od Lalusia. Nieraz kolejka klienteli sięgała do samej bramy i zdarzało się, że nie nadążano z produkcją wtedy żona lub sam właściciel przepraszał i zapraszał za kilkanaście minut na nową porcje lodów, które się właśnie robią. Do produkcji używano starych maszyn pamiętających na pewno lata przedwojenne. Z zaplecza dochodził aromat robionych chłodnych słodkości pomieszanych z zapachem gazu z gazowni miejskiej, którego używano do gotowania składników na lody. Po wychłodzeniu mieszano razem pozostałe składniki aż do zamrożenia. Kiedyś do zamrażania używano pokruszonego lodu z góry lodowej, gdzie był przechowywany od zimy. Lód mieszano z solą opóźniającą topienie lodu. W późniejszych latach lód do chłodzenia zastąpiono zamrażarkami. Gotowe lody umieszczano w dużych termosach skąd sprzedawano je na gałki . Za lody w latach 70 płaciło się 1,20zł za gałkę, którą wkładano do wafelków najpierw o kształcie muszelek, a w późniejszym czasie do kubeczków różnej wielkości. Świeże lody sprzedawano od maja do końca września. Wtedy pozostawało nam pozostało czekać do następnego sezonu i być skazanym na bardzo nieregularnie (zależnie od dostawy) spożywanie głęboko mrożonych lodów tzw. Bambino to te na patyku i Calipso to te bez patyka w kostce lub w plastikowym kubku. Lodziarnia Lalusia przetrwała do drugiej połowy lat 80. Później interes w tym miejscu przejął niestrudzony prywaciarz kruszwicki Pan “Mikuch” ale to już nie było to. W latach 90 w tym miejscu otwarto sklep zoologiczny. Prowadziła go rodzina pana Gralika znanego nauczyciela. Po nich do dzisiaj funkcjonuje tam sklep mięsno wędliniarski RSP z Janocina. Niestety nie zapamiętałem nazwiska już wtedy starszych państwa prowadzących sezonowo lodziarnie. Zdaje się ze mieszkali gdzieś na Zagoplu. Pozostało mi po nich tylko wspomnienie i jedyny niepowtarzalny smak lodów waniliowych i owocowych (przeważnie truskawkowych) z kawałkami owoców. Może ktoś wie coś więcej na temat lodziarni “u Lalusia”?